جمهوری اسلامی در طول چند هفته گذشته اوج توحش و بربریت حکومت اسلامی را به عموم توده‌های مردم ایران و جهان نشان داد. نیروهای رنگارنگ سرکوب پلیس، سپاه پاسداران، بسیج و وزارت اطلاعات با بیرحمی و افسار گسیختگی به هر تجمع اعتراضی مردم یورش بردند، ده‌ها تن را به ضرب گلوله و شکنجه کشتند، صدها تن از جوانان مبارز را مصدوم و معلول کردند. هزاران تن از مردم به بند کشیده شدند، تا کنون اجساد چند تن از دستگیر شدگان را که در زیر شکنجه‌های قرون وسطائی به قتل رسیده‌اند به خانواده‌هایشان تحویل داده‌اند. جسد سوخته ترانه موسوی را در بیابانها رها کردند. کمترین اطلاعی از بازداشت شدگان و محل نگهداری آنها به خانواده‌هایشان داده نمی‌شود. آنها همه روزه به زندان‌ها و دستگاه قضائی مراجعه می‌کنند، اما پاسخی به آنها داده نمی‌شود. این نیز نوعی شکنجه به خانواده‌های دستگیر شدگان است که آنها را در اظطراب مداوم قرار دهند. افزایش روز افزون تعدادی از زندانیان سیاسی که زیر شکنجه‌های پلیس و وزرات اطلاعات به قتل می‌رسند، خانواده‌هائی را که عزیزان‌شان در اسارت گرفتارند، شدیدا نگران کرده است. این نگرانی بسیار جدی‌ست. چرا که چنین به نظر می‌رسد، جمهوری اسلامی به رغم این که به اعدام‌های علنی ادامه می‌دهد و در طول چند روز گذشته حدود ١۵ تن از مردم بلوچستان را به جوخه اعدام سپرده است، اما برای جلوگیری از انعکاس بین المللی کشتار مردم ایران، بی سر و صدا زندانیان را زیر شکنجه به قتل می‌رساند و پس از گذشت چند روز از قتل زندانی، فردی ناشناس با خانوادۀ قربانیِ وحشی گری رژیم تماس می‌گیرد و از آنها می‌خواهد جسد فرزندشان را در سردخانه‌ها تحویل بگیرند. در عین حال تهدید می‌شوند که از برگزاری مراسم بزرگداشت خودداری کنند. اخیرا اخبار وگزارشات وحشتناکی از شکنجه و کشتار جوانان در زندان کهریزک انتشار یافته است.
البته آنچه تا کنون رخ داده و تقریبا عموم مردم ایران از آن آگاهند، تنها گوشه کوچکی‌ست از فجایع عظیمی که جمهوری اسلامی در طول این این ٣٠ سال، به ویژه در دهه ۶۰ آفرید. در سال‌های دهه ۶۰ توحش رژیم صدها برابر آنچیزی بود که امروز شاهد آن هستیم. هزاران تن از زنان و مردان آزادی‌خواه و سوسیالیست به قتل رسیدند، بدون آنکه حتا اجساد این مبارزین به خانواده‌هایشان تحویل داده شود و یا محل دفن آنها را اعلام کنند، این قربانانیان رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی که پس از تحمل وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها در بیدادگاه‌های چند دقیقه‌ای به مرگ محکوم شدند، در گورهای دستجمعی به خاک سپرده شدند، شرایط آن دوران نیز به گونه‌ای بود که حتا اکثریت بزرگ مردم ایران از آنچه که گذشت بی خبر ماندند تا چه برسد به مردم جهان، و چه ستمی بر خانواده‌های این عزیزان رفت که حتا اگر با آنها ابراز همدردی می‌شد، در خفا بود. نه مردم همچون امروز از ماهیت ضد انسانی رژیم آگاه بودند و نه وسائل و امکاناتی نظیر امروز وجود داشت که به محض هر اتفاقی لااقل بخش بزرگی از مردم ایران و جهان از آن آگاه شوند. تازه اکنون هر کس می‌تواند از فجایع کنونی دریابد که در آن سال ها چه گذشت و جمهوری اسلامی از همان نخستین روز موجودیت‌اش در ایران، چیزی جز یک رژیم سرکوب، کشتار و اختناق نبود. اکنون توده‌های مردم ایران به خوبی آگاه شده و می‌دانند که اختناق، سرکوب و کشتار بیرحمانه در ذات دولت مذهبی جمهوری اسلامی ست. امروز مردم به خوبی می‌دانند حکومت اسلامی، رژیم سرتا پا فریب، دروغ و جنایت است.
این مردم آگاه، اکنون به پا خاسته‌اند تا این رژیم ارتجاعی را سرنگون کنند. حوادث همین چند هفته اخیر نیز بار دیگر نشان داد که حتا اگر مردم ایران در ابعاد میلیونی به خیابانها بریزند و مخالفت علنی خود را ابراز دارند، جمهوری اسلامی بنابه ماهیت فوق ارتجاعی خود نه فقط حاضر نیست به ارداه مردم گردن نهد، بلکه تمام سگهای زنجیری‌اش را در خیابانها به جان مردم می‌اندازد و به سادگی دست بردار نیست. لذا باید این حقیت برای هر کسی روشن شده باشد که مبارزه‌ای سخت و خونین و دراز مدت در پیش است. باید برای یک چنین مبارزه‌ای آماده شد. باید تاکتیک‌ها و روش‌ها و شیوه‌های مختلف مبارزه را برای از پای در آوردن این رژیم بیرحم به کار بست. تلفات‌مان را کاهش دهیم و بالعکس مدام بر تلفات دشمن مردم بیافزائیم
اما چه باید کرد، تا مقدم بر هر چیز تاکتیک‌های سرکوبگرانه رژیم را خنثی و بی اثر سازیم.
اساسی ترین، مهم ترین و کارآترین راه مقابله با نیروی سرکوب هر رژیم ارتجاعی، به زانو درآوردن و نابود کردن آن، بسیج هر چه وسیع‌تر و گسترده‌تر توده‌ها‌ست. هر چه توده‌هائی که به مبارزه روی می‌آورند وسیع‌تر و عظیم‌تر باشند، کارآئی نیروی سرکوب کمتر خواهد بود. اگر تظاهرات نه در یک یا چند نقطه، بلکه در ده‌ها نقطه در سراسر تهران برپا شود، نیروهای سرکوب رژیم، ناگزیرند پخش شوند و پراکنده عمل کنند و در آن صورت دیگر نمی‌توانند در دو یا سه نقطه متمرکز برای کوبیدن جنبش عمل نمایند. اگر راهپمائی و تظاهرات نه صرفا در تهران بلکه در تمام شهرها یا لااقل مهم ترین آنها صورت گیرد به شدت از توان نیروهای سرکوب کاسته می‌شود و تلفات ما کمتر خواهد بود. اگر به جای راهپیمائی‌های ده‌ها هزار نفری، تجمعات و راهپیمائی‌های صدها هزار نفری و میلیونی بر پا گردد، دیگر حتا سازمان یافته‌ترین و بیرحم ترین نیروی سرکوب، جرأت رودرروئی با مردم را نخواهد داشت. اگر اکثریت بزرگ مردم به ویژه کارگران در سراسر ایران به مبارزه مستقیم و علنی برخیزند و اعتصاب عمومی برپا کنند، مبارزه دیگر به یک یا دو شکل محدود نخواهد بود، بلکه اشکال بسیار متنوعی به خود خواهد گرفت که نیروهای سرکوب قادر به مقابله با آنها نیست. چرا که هر کارخانه، دانشگاه، مدرسه، مؤسسات مختلف، کوچه و خیابان، همه جا مرکز مبارزه خواهد بود. یعنی در جائی اعتصابات است، در جای دیگر راهپمیمائی، تظاهرات موضعی، سنگر بندی خیابانی، گردهم‌آئی، درگیری مسلحانه و غیره.
بنابر این، هیچ راهی نمی‌تواند برای مقابله با نیروهای سرکوب رژیم و خنثا سازی اقدامات سرکوبگرانه آنها مؤثرتر و تعیین کننده‌تر از بسیج توده‌ای، گسترش و فراگیرتر شدن هر چه بیشتر دامنه جنبش توده‌ای باشد، لذا وظیفه اصلی و اساسی هر نیروی رادیکال و انقلابی که خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی در جریان تحولات سیاسی کنونی و کاهش تلفات مردم در جریان این نبرد می‌باشد، تلاش برای بسیج هر چه گسترده‌تر توده‌ای و سازماندهی کارگران و زحمتکشان است.
اما لازم است که در اینجا به چند نکته تکنیکی و تاکتیکی هم اشاره کنیم که رعایت و به کارگیری آنها به ویژه برای آن گروه از مردمی که در مرحله کنونی مبارزات، نقش پیشرو را بر عهده دارند، به منظور مقابله با نیروهای سرکوب و کاهش خطرات و تلفات ضروریست. در همین جا از رفقائی که در گردآوری و تدوین رهنمودها زحمت کشیده و آنها را ارسال نموده‌اند و بخشی از آنها در همین نوشته می‌آید، تشکر می‌کنیم.
– در وهله نخست آنچه که باید بر آن تاکید نمود، سازمان یافتگی ست. برای مقابله با یک رژیم ارتجاعی و سر تا پا مسلح باید سازمان یافته حرکت کرد. از همین حالا باید کمیته‌های محلات را تشکیل داد. آماده ترین نیرو در مرحله کنونی برای شرکت در این کمیته‌ها، جوانان محلات هستند. برای دست زدن به هر اقدام مبارزاتی مشترکاً تصمیم بگیرید و عمل کنید. گروه‌های کوه نوردی، فرهنگی و تفریحی سازمان بدهید و با یکدیگر مسائل محله و اوضاع سیاسی را مورد بحث و بررسی قرار دهید. به این اکتفا نکنید که بر حسب مسائلی که از رادیو و تلویزونها می‌شنوید و می‌بینید و یا در نشریات می‌خوانید، تصمیم بگیرید، بحث جمعی بر سر این مسائل و تصمیم گیری جمعی، برای حرکت سازمان یافته، دارای اهمیت جدی‌ست. دید عمیقی نسبت به کمیته‌ها و وظایف آنها داشته باشید و تصور نکنید که آنها تشکل‌های موقتی برای مرحله کنونی مبارزه‌اند. در مراحل پیشرفته‌تر جنبش وقتی که توده‌های وسیع مردم در آنها حضور یافتند، این کمیته‌ها به شوراهای محلات ارتقاء می‌یابند که یکی از ارگانهای اعمال حاکمیت توده مردم‌اند.
در هر محله ای که فعالید، ابتکار حل مسائل مردم محله‌تان را در دست بگیرید. اگر خطری برای یکی از آنها پیش آمده، مردم را برای حمایت از او بسیج کنید. اعلامیه و تراکت پخش نمائید، حتی خبرنامه تهیه کنید و مهم‌ترین اخبار را که ممکن است مردم از آنها اطلاعی نداشته باشند، به اطلاع آنها برسانید. تمام منطقه را پر از شعار کنید، نشریات، خبرنامه‌ها، اطلاعیه‌های خود را در مراکز پر رفت و آمد، بر سر راه مردم، در کیوسکهای تلفن و غیره قرار دهید.
یکی از کارهائی که هم اکنون باید انجام داد، شناسائی کامل مراکز سرکوب رژیم و عوامل ارگانهای سرکوب است. این مسئله برای مراحل پیشرفته‌تر جنبش از اهمیت زیادی برخودار می‌باشد. اما اکنون یکی از کارهای مهمی که میتوان انجام داد ، افشاء و معرفی عوامل جنایتکار سرکوبگر در هر محله است. عوامل سرکوب را حتا در خانه‌هایشان نباید آرام گذاشت. با صدور اطلاعیه و یا از طریق تراکت و شعار نویسی، همه مردم محله را از وجود چنین اشخاصی درمحل آگاه کنید. اگر محل کار نیز امکان و اجازه این کار را می‌دهد، در محل کار نیز آنها را افشاء کنید. به عوامل سرکوب از طریق همین اطلاعیه‌ها، تراکت‌ها، اینترنت و غیره اخطار کنید که دست از سرکوب بردارند، خود را از این ارگانهای ضد مردمی کنار بکشند و تسلیم اراده و خواست مردم شوند، والّا مجازات سختی در انتظار آنها خواهد بود.
کمیته‌های محلات از هم اکنون باید گروهی از افراد ورزیده و با تجربه به فنون نظامی داشته باشند و جوخه‌های رزمی تشکیل دهند که در مراحل پیشرفته‌تر جنبش وظایف نظامی را بر عهده خواهند داشت. یکی از وظایف مهم جوخه‌های رزمی مراقبت از راهپیمائی‌ها و تظاهرات بزرگ توده‌ای خواهد بود.
– با رعایت موازین امنیتی، از ایمنی خودتان و رفقایتان مواظبت کنید. هر آنچه را که در خانه شما می‌تواند برای پلیس و عوامل وزارت اطلاعات مدرک جرم باشد، به دقت مخفی کنید. کامپیوتر، اینترنت و موبایل، همانگونه که کارها را از هر جهت برای شما سهل و آسان می‌کند، از نظر امنیتی خطر آفرین نیز هست. دقت کنید و مدرکی را که نباید در کامپیوتر باشد، در آنجا نگهداری نکنید، همواره منوی تاریخ، کوکی و کشه را در بروسرهای خود غیر فعال کنید. و مدام فایل‌های رزروی را که سیستم عامل کامپیوترتان نگهمیدارد، به ویژه در آن پوشه‌هائی که مخفی‌ست پاک کنید. در تماسهای تلفنی مراقب صحبت‌های خودتان باشید. همواره توجیهاتی داشته باشید که اگر دستگیر شدید چه بگوئید و چگونه برخورد کنید.
– اگر قصد برپائی راهپیمائی و تظاهرات موضعی دارید و یا می‌خواهید در چنین راهپیمائی‌ها و تظاهرات‌هائی شرکت کنید، چند نکته مهم را باید مد نظر داشته باشید. به شکلی کاملاً سازمان یافته و هم آهنگ حرکت کنید. هدف باید کاملا روشن باشد. بی هدف حرکت کردن و ناهمآهنگی نتیجه‌ای دربر نخواهد داشت و کار نیروی سرکوب را ساده و سهل می‌کند. اگر با هدف روشنی قصد برپائی تظاهرات موضعی دارید، باید از منطقه شناسائی دقیقی داشته باشید، راه‌های در رفتن را به خوبی بشناسید. در نظر داشته باشید که در این مرحله، تظاهرات موضعی نبردی شبیه جنگ چریکی ست، با سرعت عمل و تحرک بالا باید به دشمن ضربه بزنید و بدون این که تلفات برجای بگذارید منطقه را ترک کنید. در این مرحله، ضربه زدن به دشمن، همان برپائی تظاهرات، سر دادن شعار، شعار نویسی، پخش اعلامیه و بی ثبات سازی اوضاع و فرسوده کردن نیروهای سرکوب است. در اینجا ما هستیم که زمان و مکان نبرد را تعیین می‌کنیم و نیروهای دشمن در حالت تدافعی به سر می‌برند. لذا باید منظقه درگیری، نقاط درفتن، منطقه تجمع بعدی، نقاطی که نیروهای سرکوب میتوانند وارد شوند، به خوبی شناسائی شده باشند. در میان گروه تقسیم کار کنید. یک اکیپ امداد با فوری ترین وسائل مورد نیاز داشته باشید. بسته به شرایط زمانی و مکانی و هدف تظاهرات، باید مدت زمان تظاهرات را در یک نقطه و منطقه کوتاه کرد و به نقطه دیگر انتقال داد. شعارها و تراکت‌هایی که پخش می‌کنید، باید با محل تجمع، هدف و ترکیب جمعیت هماهنگی داشته باشد. در اولین فرصت اعلامیه‌ها و تراکت‌های که از قبل آماده کرده‌اید برای پخش به مردم بدهید که آنها را دست به دست توزیع کنند.
پیشقراول داشته باشید که مدام وضعیت جلو حرکت تظاهرکنندگان را گزارش کند. افرادی را مسئول مراقبت وجلوگیری از نفوذ و عناصر پلیس و اطلاعاتی به درون جمعیت نمائید. ابتکار عمل را در رهبری تظاهرات در دست خود بگیرید، فراموش نکنید که عوامل پلیس و دستگاه‌های اطلاعاتی رژیم، همواره سعی می‌کنند به درون جمعیت نفوذ کنند و حتی رهبری حرکت اعتراضی را در دست خود بگیرند. بنابر این، هوشیاری لازم است و ابتکار عمل رهبری حرکت‌های اعتراضی مردم توسط گروه‌های سازمان یافته از خود مردم. آگر این حرکت یک راهپیمائی توده‌ای‌ست، باید با صفوف بهم فشرده حرکت کرد و از نفوذ عوامل پلیس جلوگیری نمود .
وقتی که بویژه در صفوف نخست و رهبری جنبش قرار دارید، صورت خود را بپوشانید تا عوامل پلیس نتوانند شما را شناسائی کنند. هر کسی که در راهپیمائی و تظاهرات شرکت می‌کند، حتما باید لباس مناسب مبارزه را پوشیده باشد تا به چنگ نیروی سرکوبگر نیفتد و از آسیب‌های گاز، آب جوش و غیره بر کنار ماند. دفترچه تلفن و کارت شناسائی با خود حمل نکنید، حتی از بردن تلفن موبایل به تظاهرات خود داری کنید، چون با چند تماس به شناسائی شما کمک می کند برای خنثی سازی شیوه ردیابی، باطری موبایل و سیم کارت خود را به هنگام راهپیمائی و تظاهرات از تلفن خارج کنید. بعد از هر فیلمبرداری آن را سریعاً برای دوستان خود ارسال کنید و به فوریت آن را از موبایل پاک کنید.
با هر وسیله ای که در اختیار دارید، در خیابانها و مراکزی که امکان حمله وجود دارد، مانع ایجاد نمائید تا موتورسوارها و دیگر نیروی‌های سرکوب نتوانند به شما حمله کنند. برافروختن آتش به ویژه با ترکیب بنزین و روغن موتور و یا صابون سفید، هم یکی از موانع مؤثر است که نیروهای سرکوب نتوانند به شما نزدیک شوند و هم خنثی کننده گازهائی ست که پلیس به سوی شما پرتاب می‌کند. پشت خط جبهه‌ای که موتور سواران و نیروهای پیاده سرکوب میتوانند حرکت کنند، ریختن روغن موتور سوخته فراوان بر سر گذرگاه‌ها یا هر وسیله دیگر ایجاد لغزندگی، عامل خنثا کننده دیگری در مقابل به ویژه نیروی سرکوب موتور سوار است. از میخ‌های ۳ پایه یا شیوه‌های ابتکاری دیگر نظیر لوله‌هائی که سراسر پر از فلزات نوک تیز است برای سد کردن راه موتور سواران و ماشین‌های نیروهای سرکوب استفاده کنید. امروزه پلیس از دوربین‌های مخفی که در خیابانها نصب شده است، برای فیلمبرداری و شناسائی شما استفاده می‌کند. به هنگام تظاهرات و راهپیائی آنها را از کار بیندازید. اگر راه دیگری برای از کار انداختن آنها نبود، ستون چراغ‌های راهنمائی را به آتش بکشید.
پلیس ضد شورش و دیگر سرکوبگران اکنون از باتون، باتون برقی، اسپری فلفل، گاز اشک‌آور، بمب صوتی، گلوله پلاستیکی، شات گان ساچمه‌ای و گلوله واقعی استفاده می‌کند. باید راه‌پیمایان و تظاهر کنندگان آمادگی مقابله با آنها را داشته باشند. قبل از هر چیز مردم باید این آمادگی را داشته باشند که نیروی سرکوب نتواند به آنها نزدیک شود. اگر کسی به چنگ سرکوبگران افتاده است که او را می‌زنند یا می‌خواهند با خود ببرند، باید با یک یورش دسته جمعی، مانع آن گردید و پلیس و مزدوران بسیجی و اطلاعاتی را فراری داد. در اعتراضات اخیر در موارد متعدد، مردمی که توسط گلوله‌های نیروهای سرکوب به قتل رسیده‌اند، این گلوله‌ها اغلب به سر، گلو و قلب اصابت کرده است. این نشان می‌دهد که آمادگی و هوشیاری لازم وجود نداشته است. باید به هنگام شلیک گلوله، همه مردم را دعوت کرد که روی زمین دراز بکشند. در مواردی که گار اشک آور یا اسپری فلفل پرتاب می‌کنند، بالعکس، باید سریعاً از آن نقطه فاصله گرفت و به نقاط بالاتر رفت. در مواردی که گلوله به مردم اصابت می‌کند، باید سریعاً در همانجا اقدامات درمانی فوری انجام بگیرد و به نزدیک‌ترین مکان درمان انتقال یابد.
برای مقابله با گاز اشک آور و فلفل، همانگونه که پیش از این اشاره شد مؤثرترین راه برافروختن آتش است. روشن کردن فندک و کاغذ نزدیک به صورت، گازها را خنثا می‌کند. اگر هنگام حضور در راهپیمائی و تظاهرات از عینک‌های آفتابی و پهن استفاده شود، کمک بزرگی خواهد بود. وقتی که نارنجک مملو از گاز پرتاب می‌شود، باید سریعاً عکس‌العمل نشان داد و با لگد آن را از جمعیت دور کرد. چنانچه این عکس‌العمل بسیار سریع باشد، حتا میتوان آنرا به سوی نیروهای سرکوب برگرداند. فقط مواظب باشید که دستتان نسوزد. یک پارچه آغشته به وایتکس که روی آن انداخته شود، نیز احتمالاً می‌تواند آن را خنثا نماید. اگر گاز اشک آوربه بدن و صورت کسی اصابت کرده است، از مالش چشم و پوست باید اکیداً خودداری شود. مرتب پلک بزنید تا اشک، اسپری و گاز را از چشم شما بیرون بریزد. اگر موثر نبود، چشم و صورتتان را با آب سرد بشوئید و مطلقاً از آب گرم استفاده نکنید. دستمال آغشته به آبلیمو جلو دهان و بینی نیز مؤثر است. در صورت اصابت مستقیم گاز به چشم، از مخلوط بسیار رقیق آبلیمو هم میتوان برای شستشو استفاده کرد.
چگونه تأثیر اسپری فلفل را خنثی کنیم؟
این اسپری‌ها عموماً دارای تاثیر کوتاه مدت اما قوی هستند. در صورتی که اسپری به شما پاشیده شد از
دستمالی و یا شستشو با آب جدا خودداری کنید. چون نه تنها کمکی به شما نمی‌کند بلکه باعث سوزش و التهاب بیشتر می‌شود.
موثر ترین اقدام در این مواقع نگاه داشتن یک فندک روشن مقابل صورت و چشمهاست. فاصله شعله باید طوری باشد که حرارت توسط پوست صورت احساس شود. بعد از چند ثانیه سوزش التیام خواهد یافت و اثر اسپری خنثی خواهد شد. در مواقعی که اسپری در یک فضای بسته پراکنده شده با آتش زدن چند برگ کاغذ آنرا خنثی کنید. اگر سوزش و التهاب از بین نرفت، محل اصابت اسپری را با شیر شستشو دهید.
اما برای مقابله با اقدامات سرکوبگرانه پلیس و دیگر نیروهای سرکوب، برهم زدن تمرکز و در هم ریختن صفوف آنها ، راه‌های مؤثرتری هم وجود دارد که در اینجا به چند مورد آن اشاره می‌کنیم که نیاز به
ساختن اسپری فلفل، کوکتل مولوتف، بمب دود زا و بمب صدا دارد که هم میتوانند از سوی جمعیت تظاهرکننده و هم مردم منطقه از درون خانه‌هایشان به سوی محل تمرکز نیروهای سرکوب و یا بهنگام حملات آنها مورد استفاده قرار گیرد و موجب عدم تمرکز، پراکندگی، ترس و وحشت در آنها گردد.
ساخت اسپری اشک‌آور (فلفلی)
اسپری اشک‌آور یا اسپری فلفل، یک سلاح مؤثر برای زمین‌گیر کردن نفر دشمن می‌باشد. این اسپری انواع گوناکونی دارد، از دست ساز گرفته تا نظامی، ولی اساس کار همۀ آنها یکسان است: پاشیده شدن به صورت دشمن و ایجاد سوزش و خارش شدید و کور کردن موقتی یا دائمی او و ایجاد شوک شدید در سیستم عصبی وی که در نهایت به زمین‌گیر شدن او می‌انجامد. این اسپری در ایران به مزدوران اطلاعاتی و انتظامی و بسیجی رژیم داده می‌شود و در بازار سیاه نیز موجود است. با این‌حال به آموزش دو روش ساخت نوع دست ساز آن میپردازیم:
روش اول:
مواد و وسایل لازم: پودر فلفل قرمز، پودر فلفل سیاه، الکل سفید، روغن سفید (روغن بچه یا مینرال)، دو عدد لیوان یا ظرف مشابه، قاشق یا همزن، کاغذ صافی آزمایشگاهی و یا دستمال کاغذی ضخیم، ظرف کوچک اسپری (مثل اسپری عطر یا اسپری‌های دیگر)
۱ – دو قاشق پودر فلفل قرمز و نصف قاشق پودر فلفل سیاه را با هم مخلوط کنید و در لیوان یا ظرفی بریزید و آنقدر به آن الکل اضافه کنید تا الکل به اندازه یک سانتیمتر، مخلوط را بپوشاند. سپس آن را به مدت ده دقیقه با یک قاشق کوچک هم بزنید و بکوبید تا مخلوط یکدست شود.
۲ – حالا روغن سفید را به مخلوط اضافه کنید بطوریکه به اندازه نیم سانتیمتر، مخلوط را بپوشاند، و برای دو دقیقه مخلوط را هم بزنید.
۳ – حالا مخلوط را با استفاده از یک کاغذ صافی آزمایشگاهی و یا یک تکه دستمال کاغذی زخیم، به داخل لیوان یا ظرف دیگری فیلتر کنید بطوریکه مایع خالصی به دست آید و تفاله‌های آن گرفته شود.
۴ – مایع اسپری آماده است! کافیست آنرا داخل ظرف اسپری بریزید و درب آنرا ببندید.
نکته: هر چه قدرت پاشیدن اسپری بیشتر و تیزتر باشد، شعاع عمل اسپری شما بیشتر خواهد بود و از فاصله دورتری نسبت به هدف، قادر به استفاده از اسپری خود خواهید بود.
روش دوّم:
مواد و وسایل لازم: پودر فلفل قرمز، پودر فلفل سیاه، آب، مایکرو ویو و یا شعله حرارت، دو عدد لیوان یا ظرف نسوز مشابه، قاشق همزن، کاغذ صافی آزمایشگاهی و یا دستمال کاغذی ضخیم، ظرف کوچک اسپری (مثل اسپری عطر و یا اسپری‌های دیگر)
۱ – دو قاشق پودر فلفل قرمز و نصف قاشق پودر فلفل سیاه را با هم مخلوط کنید و در لیوان یا ظرف نسوز مشابه آن و سپس به لیوان آب اضافه کنید تا لیوان پر شود. سپس آن را به مدت ده دقیقه با یک قاشق کوچک هم بزنید.
۲ – لیوان یا ظرف را با استفاده از مایکرو ویو یا شعله حرارت، حرارت دهید تا مخلوط به جوش آید.
۳ – حالا مخلوط را با استفاده از یک کاغذ صافی آزمایشگاهی و یا یک تکه دستمال کاغذی ضخیم، به داخل لیوان یا ظرف دیگری فیلتر کنید بطوریکه مایع خالصی به دست آید و تفاله‌های آن گرفته شود.
۴ – مایع اسپری آماده است! کافیست آنرا داخل ظرف اسپری بریزید و درب آنرا ببندید.
نکته: هر چه قدرت پاشیدن اسپری بیشتر و تیزتر باشد، شعاع عمل اسپری شما بیشتر خواهد بود و از فاصله دورتری نسبت به هدف، قادر به استفاده از اسپری خود خواهید بود.
بمب دودزا:
مواد و وسایل لازم: به نسبت ۴ به ۶ شکر و پتاسیم نیترات، چند تا ظرف و بطری! شکر و پتاسیم نیترات را مخلوط کرده و بر روی یک شعله‌ی ملایم تا حدی گرما دهید که ذوب شود. مخلوط را به خوبی هم زنید. سپس مخلوط را در ظرف مورد نظر ریخته و قبل از منجمد شدن، چند چوب کبریت -به جای فیوز در آن قرار دهید. ۴۰۰ گرم از این مخلوط، برای ایجاد یک ابر سفید و غلیظ در فضایی به اندازه ی یک اتاق بزرگ، کافیست!
بمب صدازا:
مواد و وسایل لازم: مقدار خیلی زیادی سرکه، مقدار خیلی زیادی یخ، مقدار خیلی زیادی جوش شیرین
(کربنات سدیم)، یک بطری شیشه‌ای بزرگ با در. همه‌ی مواد را در بطری ریخته و در بطری را کاملاً محکم ببندید. بطری را تکان داده و به دورترین نقطه‌ای که می‌توانید ببینید پرتاب کنید! گوش‌هایتان حتما گرفته باشد و تا شعاع یک کیلومتری فرد دیگری جز شما نباشد!!! و یک نصیحت دیگر از من این که سعی کنید یا اصلا این آزمایش را انجام ندهید و یا در فضایی باز مانند خرابه‌ها و یا بیابانها و یا تپه‌ها انجام دهید.
ساخت کوکتل مولوتف
اصول ساخت کوکتل مولوتف بسیار ساده است. یک بطری شیشه‌ای، ماده سوختی از قبیل نفت یا بنزین و یک تکه پارچه آغشته به سوخت. بطری را باید از ماده سوختی پر کرد و در هنگام استفاده یک تکه پارچه را به بنزین آغشته کرد و در سر آن گذاشت و پرتاب کرد. وقتی بطری به زمین اصابت می‌کند، ماده سوختی آن به اطراف می‌پاشد و محوطه وسیعی را به آتش می‌کشد. کوکتل مولوتف را میتوان برای مدتهای طولانی نگهداری کرد و از این نظر سلاح بی‌خطری به حساب می‌آید.
بنزین با شدت و حرارت زیادی می‌سوزد اما شعله آن دوام زیادی ندارد و به سرعت فروکش می‌کند. در نوع پیشرفته کوکتل مولوتف، به جای سوخت معمولی، از ناپالم استفاده می‌شود. از نظر تئوری ناپالم به ماده غلیظی گفته می‌شود که خاصیت اشتعال دارد. ناپالم را به روشهای مختلفی میتوان درست کرد:
(مخلوط به نسبت مساوی)
۱ – مخلوط بنزین و روغن موتور
۲ – مخلوط بنزین و صابون مایع یا مایع ظرفشویی
۳ – مخلوط بنزین و پارافین
۴ – مخلوط بنزین و قیر
۵ – مخلوط بنزین و استایروفوم (یونولیت)
کوکتل مولوتف ناپالم با کوکتل مولوتف بنزینی تفاوتی از نظر ساخت ندارد. اما دوام شعله آن بسیار بیشتر است و به علت خاصیت چسبندگی و غلظت زیاد ناپالم، خاموش کردن آن بسیار مشکل می‌باشد.
بر خلاف تصور عموم لازم نیست که حتما پارچه رو داخل بطری در باز فرو ببرید.
فقط باید وقتی شیشه بنزین شکسته می‌شه اطراف اون عامل آتش زایی هم وجود داشته باشه. می‌تونید مثلا درب بطری را کاملا ببندید، اما فتیله آغشته به مواد قابل اشتعال را به دور بطری ببندید.
یک نمونه قدرتمند کوکتل ناپالم
ترکیب ۲۰% تینر،۲۰% یونولیت،۶۰% بنزین. محتوی مزبور باید حتماً به دور از آتش تهیه و بعداز ترکیبات مزبور مشابه با غلظت عسل درآید تا خاصیت پراتیک مناسب را داشته باشد.از فتیله مخلوط له شده شکر و گوگرد کبریت ریسمان پس از خشک شدن، بعنوان فیتیله ۲۰ سانتیمتری و سرپوش خرمای له شده استفاده کنید.
بمب های آتش زای کم خطر:
بمب های آتش زای ساده، تشکیل شده‌اند از یک بطری محتوی گازوئیل و یک کهنه یا پارچه‌ی
آغشته به مواد آتش گیر مانند نفت در دهانه‌ی آن –دهانه‌ی بطری البته!. بهترین نوع بمب‌های آتش زا از این نوع -که به بمب‌های کوکتل مولوتف مشهوراند، مخلوطی از گازوئیل و روغن موتور به نسبت برابر است. به سادگی، پارچه‌ی آغشته به نفت را آتش زده و بطری حاوی مواد را پرتاب نمایید. توجه نمایید که بسته به نوع مخلوط مورد استفاده‌ی شما، ممکن است خرده شیشه‌های بطری، تا شعاع چند متری محل اصابت، پرتاب شوند! و یک نصیحت دیگر از من این که سعی کنید یا اصلا این آزمایش را انجام ندهید و یا در فضایی باز مانند خرابه‌ها و یا بیابانها و یا تپه‌ها انجام دهید.
ساخت نارنجک پرمنگنات پتاسیم
پرمنگنات پتاسیم ماده‌ای است که در حالت خشک به صورت بلورهای ارغوانی در مغازه‌های عطاری و داروخانه‌ها به عنوان ماده ضد عفونی کننده فروخته می‌شود. پرمنگنات ماده‌ای است اکسید کننده و به همین دلیل می‌تواند به عنوان یکی از دو جزء مواد منفجره (ماده اکسید کننده + ماده سوختی) استفاده شود. برای درست کردن نارنجک پرمنگناتی، یک ظرف شیشه‌ای دردار، مثل ظرفهای سس مایونز را بردارید و درون آن چند قطره بنزین بریزید و درب آنرا ببندید و شیشه را تکان بدهید تا تمام سطح درون شیشه آغشته به بنزین شود. درب شیشه را باز کنید و بنزین اضافی را بیرون بریزید. سپس چند قطره محلول پرمنگنات پتاسیم (محلول در آب) را درون شیشه بچکانید و درب ظرف را محکم ببندید بطوری که بخار بنزین از آن خارج نشود. برای منفجر کردن کافیست شیشه را پرتاب کنید. ظرف را بسیار دور پرتاب کنید و سعی کنید پناه بگیرید. این نارنجک بسیار خطرناک است و به اندازه نصف یک دینامیت قدرت دارد. اصلاً با آن شوخی نکنید. نگهداری طولانی مدت این بمب توصیه نمی‌شود. حداکثر چند ساعت بعد از ساخت از آن استفاده کنید.
ساختن نارنجک اکلیسرنج
مواد لازم برای تهیه نارنجک اکلیسرنج
۱ – نوار چسب برق
۲ – نایلون ، کیسه فریزر
۳ – پودر آلومینیوم
۴ – اکسید سرب (۲) این ماده نارنجی رنگ (مواظب لباس و فرش باشید) بازم به خودم بگید
۵ – سنگ: اندازه این سنگ‌ها به اندازه نارنجک شما بستگی دارد. اگر نارنجک به اندازه یک گردو باشد سنگ هایی به اندازه نخود خوب است. اگر بزرگتر می‌خواهید می‌توانید از سنگ‌های درشت‌تری استفاده کنید. سنگ ها باید بدون خاک و خرد شده یعنی با لبه‌های تیز باشد .-هر چه شکل سنگ به مکعب شبیه تر و سنگین‌تر باشد، بهتر است-.
اگر از نوار چسب معمولی استفاده کنید نارنجک خیلی زود منفجر می‌شود و ممکن است در دست و یا توی جیب منفجر شود. پس توصیه نمی‌شود.
شما از هر نایلونی می‌توانید استفاده کنید ولی کیسه فریزر یه چیزه دیگه است.
روش ساخت اکلیسرنج:
ابتدا یک ظرف بر می‌دارید (می‌تواند شیشه دهان گشاد مربا یا یک کاسه پلاستیکی باشد، فلزی نباشد) )اول بیشتر اکسیدسرب را ریخته سپس پودر آلومینیوم را یک قاشق یک قاشق (قاشق هم فلزی نباشد، چوبی بهترین است) اضافه کرده و به هم می‌زنیم تا کاملا مخلوط شود. حالا به اندازه یک قاشق از مخلوط را برداشته و با آن دو تا نارنجک درست می‌کنیم (طبق روش پایین)
سه حالت ممکن است پیش آید:
۱ – منفجر نمی شود => پودر آلومینیوم کم است یک قاشق دیگر به مخلوط اضافه کرده دوباره امتحان می‌کنیم.
۲ – هردو یا یکی از آن ها آتش می گیرد => (می سوزد) پودرآلومینیوم زیاد است اکسیدسرب اضافه می‌کنیم. و
۳ – نارنجک توپ می‌ترکد => پس ماده ما آماده است.
– همیشه مقداری از هر دو ماده را اضافه نگهدارید تا اگر مواد خراب شد بتوانید درستش کنید.
– همیشه اول اکسید سرب بریزید بعد پودر آلومینیوم را کم کم اضافه کنید.
– به یاد داشته باشید پودرآلومینیوم سمی است و آتش می‌گیرد ولی اکسید سرب نه سمی است و نه آتش می‌گیرد.
روش ساخت نارنجک:
اول یک تکه نایلون کمی بزرگتر از کف دست جدا کرده و چند سنگ وسط آن می‌گذاریم و یک قاشق از مواد را روی سنگ‌ها می‌ریزیم. سپس نایلون را جمع می‌کنیم بشکلی که لای سنگ‌ها کاملا با مواد پر شده باشد و هوا توی نایلون جمع نشده باشد (باد نکرده باشد). چسب را برداشته و دور تادور نارنجک را کاملا با چسب بپوشانیم توجه کنید که نوارچسب را باید خیلی محکم دور نارنجک بپیچید (نه آنقدر محکم که در دستتان منفجر شود) به شکلی که کمی کش بیاید. این کار احتیاج به تمرین دارد و بعد از چند تا درست کردن (بخوانید چند بار منفجر شدن) خودتان یاد می‌گیرید.
هرچه چسب بیشتر باشد بهتر است (نه برای نارنجک‌های کوچک چون منفجر نمی‌شوند) چون صدای بیشتری دارد و دیرتر در جیبتان منفجر می‌شود.
شماره ۵۵۴ – سال سی و یکم – نیمه اول مرداد ۸۸
نظرات شما