سیاست جمهوری اسلامی از آغاز بر سرکوب و کشتار و زندان و شکنجه استوار بوده است. مقابله با این سیاست‌ها و موجودیت جمهوری اسلامی علیرغم افت‌وخیزهای بسیار اگرچه همواره در جریان بوده است، اما خیزش‌های دی ماه ۹۶ بود که آژیر خطر را برای کل رژیم به صدا درآورد و جنبش کارگری با طرح شعار “نان ـ کار ـ آزادی” و “اداره شورایی” او را به وحشت مرگ انداخت. حمله به فعالین کارگری و پیشروان جنبش‌های اجتماعی و آزادیخواهان و تلاش برای حاکم کردن فضای رعب و وحشت و استیلا بر کنترل‌های از دست رفته در عرصه‌های مختلف اجتماعی و مقابله با ارتقا سطح مبارزات کنونی است. یاری گرفتن از فضای ملتهب تهدیدات ولفاظی های جنگی و تهدیدات دشمن خارجی اهرم‌هایی است که رژیم بیهوده امیدوار است به مدد آن‌ها بتواند سرکوب اعتراضات را تسهیل کند. کارگران و زنان و گروه‌های مختلف اجتماعی تحمل‌شان به سر آمده است و در اشکال مختلف به خیابان می‌آیند. دستگیری شکنجه و قتل اگر قادر بود آن‌ها را به سکوت وادار کند تاکنون قضیه فیصله یافته بود. موج‌های اعتراض پس یکدیگر و هر بار قوی‌تر از پیش فرا می‌رسند. جمهوری اسلامی خطر را دریافته است و برای بقاء خویش به هر ریسمانی چنگ می‌زند. بیدادگاه ۱۲ مرداد علیه امیر امیرقلی، عسل محمدی، علی نجاتی، ساناز الهیاری، سپیده قلیان، امیرحسین محمدی‌فرد و اسماعیل بخشی، نمونه‌ای کامل از این استیصال و عمل جنایتکارانه است. بیدادگاهی که همچون هزاران مورد از این دست برعلیه انقلابیون مبتنی بر پرونده‌سازی و شکنجه و سناریونویسی است. کارگران و زحمتکشان ایران این زندانیان سیاسی را می‌شناسند و در دقایق مبارزات آنان همدلانه حضور داشته‌اند و به چیزی جز آزادی بدون قیدوشرط آن‌ها تن نمی‌دهند. این کارگران و آزادیخواهان شجاع در کف کارخانه و خیابان افشاگر ماهیت ضد کارگری و ضد آزادی رژیم شده‌اند و در این بیدادگاه‌ها نیز جز این کاری نخواهند کرد.
ما امضاکنندگان این اطلاعیه که برای سرنگونی انقلابی جمهوری سرمایه‌داری اسلامی و یک آلترناتیو سوسیالیستی مبارزه می‌کنیم این بیدادگاه‌ها را که در سراسر عمر ننگین رژیم نمونه‌های بارزسرکوب صدای کارگران وآزادیخواهان بوده‌اند محکوم می‌کنیم و در کنار کارگران و خانواده‌های زندانیان سیاسی می‌ایستیم و خواهان آزادی بی قید و شرط و فوری آنان هستیم. ما از همه کارگران و نیروهای چپ و کمونیست و آزادیخواه می‌خواهیم هر کجا هستند برای آزادی فوری زندانیان سیاسی و برعلیه رژیم و بیدادگاه‌هایش به هر طریق ممکن مبارزه و اعتراض کنند.
کارگر زندانی، زندانی سیاسی، بی قید و بی‌وثیقه آزاد باید گردد
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
۲۹ ژوئیه ۲۰۱۹
امضا کنندگان: اتحاد فدائیان کمونیست، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری – حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت) و هسته اقلیت
عرض ادب؛
١. قدرت تشکیلاتی سازمان‌ها و احزاب چپ در این برهه به اندازه‌ای هست که اقدامی چریکی در شکل گسترده در کشور به مرحله اجرائی برسد ؟
٢. چرا با وجود اینکه دیگر سازمان‌ها و احزاب از هدف کمونیستی گمراه شده‌اند (مثلا احزاب کورد مانند کو‌مه‌له و پ‌ک‌ک که به دنبال قدرت‌گیری در منطقه جغرافیایی خاصی هستند و احزابی چون کمونیست کارگری که می‌شود به جرأت گفت راست هستند تا چپ ) بیانیه‌های مشترک منتشر می‌شود ؟ ایا اینگونه ایدؤلوژی توهمی بر هم‌خط بودن سازمان فدائیان و دیگر احزاب ایجاد نمی‌کند ؟!
کاربر گرامی با سلام
در پاسخ به پرسش اول شما، “اجرای اقدامی چریکی” بیش از آن که پرسشی مربوط به قدرت تشکیلاتی و سازمانی احزاب چپ باشد، په مسئله نیاز به چنین اقدامی بازمی گردد، آن هم زمانی که طبقه کارگر و توده عظیمی از زحمتکشان خود در میدان مبارزه هستند. مسلما شیوه مبارزه آنان “اقدامی چریکی” نیست و نخواهد بود. بالاترین و مرحله نهایی این مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی، قطعا مبارزه مسلحانه توده ای خواهد بود که آن را نمی توان اقدامی چریکی نامید.
در پاسخ به پرسش دوم شما، ما بیانیه ای با پ ک ک و حزب کمونیست کارگری و حزب کومه له امضا نکرده ایم. لطفا به امضاهای زیر بیانیه های مشترک دقت بیشتری بکنید.
با تشکر