خامنه‌ای در روز ۱۱ اردیبهشت ۹۷، در حضور جمعی از معلمان سخنرانی کرد. او در این سخنرانی، در میان دروغپردازی‌ها و چرندیاتی که بر زبان آورد، از “تهاجم دشمن” گفت. این اولین باری نیست که خامنه‌ای واژه “دشمن” را به کار می‌برد. “دشمن‌هراسی” و “دشمن‌تراشی” همواره محور سخنان و سیاست خامنه‌ای بوده است. وی صدها بار عبارت‌هایی چون “توطئه دشمن”، “نفوذ سیاسی و اقتصادی و فرهنگی دشمن” و لزوم “مقابله با دشمن” را تکرار کرده است، به ویژه هنگامی که از بحران‌ها و نابسامانی‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی سخن می‌گوید، پای “دشمن” را به میان می‌آورد تا او را مقصر اصلی جلوه دهد و از خود و مسئولین نظام‌اش رفع مسئولیت کند.
امری که منحصر به خامنه‌ی هم نیست. رژیم جمهوری اسلامی از همان اوان قدرت‌گیری، هم‌چون بسیاری از رژیم های ارتجاعی دیگر کوشیده با “دشمن‌تراشی” صف نیروهای خودی را متحد سازد و طرفداران و اراذل و اوباش حکومتی را در برابر “دشمن” خیالی یا واقعی پشت سر خود به صف کند. هرچند، خامنه‌ای، به ویژه در سالیان اخیر، در این زمینه گوی سبقت را از همه ربوده است.
اما این بار پس از مقدمه‌چینی اولیه هشدار می‌دهد: “آرایش دشمن، آرایش جنگی است”. این اولین باری است که او عبارت “آرایش جنگی” را به کار می‌برد و آن را چنین توصیف می‌کند: “از لحاظ اقتصادی آرایش جنگی گرفته؛ از لحاظ سیاسی آرایش جنگی گرفته؛ فقط از لحاظ نظامی علی‌الظّاهر آرایش جنگی ندارد که آن هم البتّه حواس نظامی‌های ما جمع است؛ همان طور که عرض کردم از لحاظ فضای مجازی آرایش جنگی گرفته در مقابل این دشمنی که آرایش جنگی در مقابل ملّت ایران گرفته، ملّت ایران بایستی آرایش مناسب بگیرد، باید خودش را آماده کند در همه‌ی بخش‌های مختلف.”
خامنه‌ای به خوبی می‌داند به‌رغم تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی و سیاسی، در حال حاضر، طرح حمله نظامی به ایران در دستور کار آمریکا و متحدانش قرار ندارد و هدف آمریکا از فشارهای اقتصادی کشاندن جمهوری اسلامی به پای میز مذاکره و گرفتن امتیازاتی از آن است و نه براندازی جمهوری اسلامی. پس، آگاهانه به تفاوت میان “آرایش جنگی” و “آرایش نظامی” اشاره می‌کند و می‌پذیرد که “آرایش جنگی دشمن” شامل “آرایش نظامی” نمی‌شود. گو آن که در سال ۹۷ نیز کسانی را که از احتمال برخورد نظامی صحبت می‌کردند “ایادی استکبار” خواند. از آن گذشته سران جمهوری اسلامی نیز به “توان” نظامی یا ناتوانی نظامی خود در برابر آمریکا واقفند و به رغم مجادلات لفظی بارها نشان داده‌اند که قصد تحریک آمریکا و متحدانش به حمله نظامی را ندارند. چنان که با وجود خروج آمریکا از توافقنامه برجام، “ورق پاره” برجام را نسوزاندند، به گفته آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به تعهداتشان در برجام پای‌بند بوده‌اند و در برابر حملات اسراییل به نیروها و مواضع جمهوری اسلامی در سوریه عکس‌العملی نشان نداده‌اند. از آن گذشته، بارها شاهد بوده‌ایم در اوج رجزخوانی‌ها، جمهوری اسلامی پشت پرده مشغول چانه‌زنی و تدارک مقدمات مذاکره بوده است و سرانجام نیز، به “نرمشی قهرمانانه” تن داده است. به جز شایعات گوناگون درباره مذاکرات مخفیانه یا تدارک این مذاکرات میان جمهوری اسلامی و آمریکا، در ماه آوریل ظریف در مصاحبه‌ای گفت که شش ماه پیش از سوی جمهوری اسلامی پیشنهاد مبادله زندانیان میان ایران و آمریکا داده شده بود که آمریکا به آن وقعی نگذاشت.
اما، راه حل خامنه‌ای برای مقابله با “آرایش جنگی دشمن”، مخاطبین و هویت “دشمن” را برملا می‌کند. او می‌گوید: “و یکی از اساسی‌ترین کارها حفظ اتّحاد و وحدت کلمه است. آحاد ملّت مراقب باشند به خاطر اختلاف نظرهای کوچک و اختلاف سلیقه‌های کوچک، در مقابل هم قرار نگیرند.” این توصیه که به “اختلاف‌نظرهای کوچک و اختلاف سلیقه‌های کوچک” اشاره می‌شود، نشان می‌دهد، اولاً، مخاطب خامنه‌ای، جناح‌ها و هواداران رژیم است که طبق معمول قبای ژنده “ملت ایران” بر تن آنان پوشانده شده است. ثانیاً، “دشمنی” که لازم است در برابرش “آرایش مناسب” یا به عبارت دقیق‌تر “آرایش جنگی” گرفت، توده‌های کارگر و زحمتکشی هستند که در خیابان‌ها فریاد برمی‌آورند: “دشمن ما همین جاست”. و سران رژیم نیز به خوبی پیام توده‌های مردم را دریافته‌اند.
به دنبال خامنه‌ای سران ریز و درشت رژیم ردیف شدند تا این فرمان را تفسیر کرده و به اجرا درآورند. علم‌الهدی، امام جمعه مشهد، یکی از امام‌های جمعه‌ایست که در خطبه‌های خود “نیروهای دشمن” را شناساند. او در بخشی از سخنان خود گفت: “حواس‌تون باشه، آمریکا و انگلیسی که آرایش جنگی در مقابل ما گرفتند، آرایش جنگی اونا این نیست که از دروازه‌های مملکت ما سرباز وارد کنند… آرایش جنگی با نیروهایی گرفتند که می‌توانند علیه انقلاب بار بیارند و آن‌ها را به جان انقلاب بیاندازند. امیدشان به این نسلی است که امروز داره تو عرصه میاد.” عبدالرحیم موسوی، فرمانده کل ارتش، نیز از نیروهای ارتش خواست تا آمادگی خود را به سطح “شب حمله” برسانند. با توجه به آن که سران جمهوری اسلامی از جمله ظریف نیز اذعان کرده‌اند که دولت ترامپ در حال حاضر به دنبال جنگ با ایران نیست، “آمادگی تا سطح شب حمله” را می‌توان به آمادگی برای مقابله با “دشمنی” بالقوه‌تر تعبیر کرد. دشمنی که نه در خارج از مرزها، بلکه در داخل کشور حضور دارد.
با آن که سران رژیم و نیروهای سرکوبش، بیش از چهار دهه است که در برابر توده‌های مردم “آرایش جنگی” به خود گرفته و از هیچ‌گونه سرکوب و بگیروببندی خودداری نکرده‌اند، اما اکنون وقیحانه و علنی فرمان “آرایش جنگی” و جنگ علیه توده‌ها را صادر می‌کنند. فرمانی که همان روز ۱۱ اردیبهشت، یعنی روز جهانی کارگر و فردای آن، ۱۲ اردیبهشت در روز معلم، به دستگیری ده‌ها تن و ضرب و شتم کارگران و معلمان و دانشجویان انجامید.
علت نیز، استمرار و اوج‌گیری مبارزات کارگران و زحمتکشان، به ویژه از دی ماه ۹۶، است که بحران سیاسی ایران را به یک بحران انقلابی بدل کرده است و به رغم تمام سرکوب‌ها، استمرار یافته و هر روز توده‌های بیش‌تری را به میدان پیکار علیه جمهوری اسلامی کشانده است و خواهد کشاند چرا که جمهوری اسلامی نه تنها قادر به پاسخگویی به مطالبات و خواسته‌های توده‌های مردم نیست، بلکه اراده‌ای نیز برای آن ندارد. پس می‌کوشد با القای “وضعیت جنگی” و به این بهانه بر دامنه سرکوب بیفزاید و رعب و وحشت را در میان توده‌های مردم بپراکند.
تنها راه مقابله کارگران و زحمتکشان با “آرایش جنگی دشمن” یعنی رژیم جمهوری اسلامی، تشدید اعتراضات و اعتصابات است. به این ترتیب، هم هزینه سرکوب برای رژیم بالا می‌رود و هم در صورت ادامه و گسترش مبارزات است که رژیم جمهوری اسلامی سرنگون می‌شود و توده‌های مردم می‌توانند با برقراری حکومت شورایی، از رفاه و آزادی برخوردار شوند.
نظرات شما