اول ماه مه، روز جهانی کارگر از راه می‌رسد. اول ماه مه قبل از هرچیز روز اعتراض خیابانی طبقه کارگر علیه نظم موجود است. روزی‌ست که کارگران در سراسر جهان با راه‌پیمایی و برگزاری میتینگ و تظاهرات خیابانی، علیه استثمار و ستم و نابرابری به اعتراض برمی‌خیزند. گردان‌های پرولتری در پنج قاره جهان، با رژه در خیابان‌های شهرهای بزرگ، ضمن طرح خواست‌های خود، با برافراشتن پرچم‌های سرخ کارگری در اول ماه مه، همبستگی بین‌المللی و اراده واحد خود را برای نابودی نظام سرمایه‌داری و استقرار سوسیالیسم به نمایش می‌گذارند و زمین زیر پای استثمارگران را به لرزه می‌افکنند.
اول ماه مه دراغلب کشورهای جهان به عنوان روزکارگر، رسماً تعطیل است.در نظام سرمایه‌داری حاکم بر ایران اما روز اول ماه مه به عنوان یک روز تعطیل رسمی به رسمیت شناخته نشده است. رژیم سیاسی پاسدار منافع سرمایه در این جا، نه فقط هر تحرکی را که از آن بوی مخالفت با مناسبات سرمایه‌داری به مشام برسد به شدت سرکوب نموده است، بلکه حتا تجمعات کارگری با خواست‌های صنفی و راه‌پیمایی به مناسبت روز جهانی کارگر را نیزممنوع ساخته است.
به‌رغم این موضوع اما طبقه کارگر ایران نیز هر ساله با شور و شوق فراوان به استقبال روز جهانی کارگر شتافته است و در اوضاع و شرایط مختلف، مبارزات و اقدامات معینی را بدین مناسبت سازمان داده و مراسم‌هایی را نیز در اشکال گوناگون و متنوع برگزار نموده است. با وجود تنوع اشکال مبارزه و برگزاری مراسم اول ماه مه، مانند راه‌پیمایی، تظاهرات، اعتراض خیابانی، دست کشیدن از کار و اعتصاب، گلگشت‌های کارگری، برگزاری مراسم‌های کارگری در سالن‌ها، تجمع در داخل شهرها و پارک‌ها، صعود به قله کوه‌ها، پخش گل و شیرینی در اماکن کارگری، برگزاری مراسم در بیرون شهرها و دامن طبیعت و حتا در داخل زندان‌ها، اما در هرحال طبقه کارگر ایران هر سال در اول ماه مه، همراه با طرح مهم‌ترین مطالبات سیاسی و اقتصادی، بر اتحاد خود با همرزمان و هم‌طبقه‌ای‌هایش در سرتاسر جهان و مبارزه برای برچیدن نظام سرمایه‌داری تاکید ورزیده است. امسال نیز به‌رغم تشدید بیش‌ازپیش فشارهای سیاسی و اقتصادی که جناح راست و بی‌رحم‌تر و هارتر بورژوازی حاکم، بر گرده طبقه کارگر تحمیل نموده است، کارگران ایران با آغوشی باز به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر می‌روند. تردیدی در این مساله وجود ندارد که ارتجاع حاکم، با توسل به انواع ترفندها و اقدامات سرکوب‌گرانه‌ای چون تهدیدات تلفنی و حضوری، احضار و بازداشت و ارعاب کارگران پیشرو و فعالان کارگری، تمام سعی خود را به کار خواهد بست تا از برگزاری مراسم‌های اول ماه مه ممانعت به عمل آورد. اما طبقه کارگر ایران و کارگران پیشرو که در بدترین و خفقان آمیزترین شرایط، با ابتکار عمل‌های جالب خود، در اشکال و شیوه‌های متنوعی این روز را گرامی داشته‌اند، امسال نیز با استفاده از تجارب سال‌های گذشته است که به پیشواز اول ماه مه می‌روند.
پوشیده نیست که بخش‌های پیشروتر و متشکل‌تر کارگران، نقش و وظیفه مهمی در برگزاری مراسم‌های مستقل اول ماه مه و سازماندهی این مراسم‌ها دارند. اول ماه مه چنان‌که گفتیم روز اعتراض خیابانی‌ست. بنابراین هرجا چنین موقعیتی ولو به طور نسبی بتواند وجود داشته باشد، باید از این شیوه استفاده کرد و اعتراضات خیابانی را سازمان داد. سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه که ازاعتبار و پایگاه توده ای درمیان کارگران این شرکت برخوردار است و تاکنون از شیوه‌ها و ابتکارات بکر و جالبی برای برگزاری مراسم اول ماه مه استفاده کرده است، می‌تواند نقش مهمی در مراسم‌های مستقل اول ماه مه ایفا کند. این موضوع از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است که کارگران متشکل در این سندیکا، پیش‌قدم شوند و با صدور فراخوان تجمع و برگزاری مراسم اول ماه مه، ابتکار عمل را بدست گیرند. سندیکای کارگران شرکت واحد از این اتوریته و اعتبار در بین دیگر تشکل‌ها و در جنبش کارگری برخودار هست که چنین نقشی را ایفا کند. اول ماه مه روز کارگر و متعلق به تمام کارگران است و باید تلاش نمود تعداد هرچه بیشتری از کارگران را به اعتراضات و مراسم‌های ویژه اول ماه مه کشاند. سندیکای کارگران شرکت واحد که درسال های گذشته، منجمله در دوسال اخیر مراسم‌های ویژه‌ای را در پایانه‌های اتوبوس‌رانی تهران با موفقیت برگزار نمود و همچنین چندین تجمع اعتراضی در برابر نهادهای حکومتی را سازمان داد، می‌تواند نقش موثری در بسیج کارگران این شرکت و دیگر کارگران داشته باشد. بدیهی‌ست که در صدور چنین فراخوانی اگر که سندیکای کارگران نی‌شکر هفت‌تپه نیز با سندیکای کارگران شرکت واحد همراه باشد، این اقدام مشترک و اتحادعمل بین دو تشکل معتبر کارگری که هردو از محبوبیت و از پایگاه توده‌ای نسبی برخودار هستند، نه فقط از جهت بسیج نیروی کارگری بیشتر، تاثیرات بهتری خواهد داشت، بلکه همچنین از جهت جلب و جذب سایر تشکل‌ها و فعالان کارگری به این اتحاد عمل و سازمان‌یابی یک اتحاد عمل بزرگ‌تر نیز تاثیرات مهمی برجای خواهد گذاشت.
اما نقش سندیکای نی‌شکر هفت‌تپه در رابطه با برگزاری مراسم اول ماه مه تنها به همراهی با سندیکای کارگران شرکت واحد خلاصه نمی‌شود. این سندیکا از آغاز اعلام موجودیت‌اش در آبان ۸۷، مورد اعتماد عمیق توده کارگران این شرکت بوده و از نفوذ و محبوبیت چشم‌گیری در میان آنان برخوردار بوده است. به‌رغم سرکوب‌های خشن و بازداشت و زندان و اخراج رهبران سندیکا که تضعیف و محدودیت دامنه فعالیت آن را درپی داشته ، اما هم‌چنان سرپا ایستاده است و نه فقط در میان کارگران نی‌شکر هفت‌تپه، بلکه در سطح کل جنبش کارگری نیز از نفوذ و اعتبارقابل توجهی برخوردار است. فعالان این سندیکا و دیگر کارگران پیشرو نی‌شکر هفت‌تپه که ده‌ها اعتراض، راه‌پیمایی، تظاهرات و اعتصاب بزرگ را که گاه تا ۵۰ روز ادامه داشت، با موفقیت سازماندهی نموده‌اند، هنوز هم قادر به بسیج توده کارگران این شرکت هستند و می‌توانند سازمانده اعتراض و اعتصاب در اول ماه مه باشند.
سرمایه‌داران و دولت آن‌ها حتا در روز اول ماه مه ، کارگران را وامی‌دارند برایشان کار کنند، ارزش اضافی بیافرینند و بر سرمایه آن‌ها بیافزایند. طبقه حاکم باکشاندن کارگر به محل کار، اجبار کارگر به کار در روز اول ماه مه و میخکوب کردن وی در پای ماشین تولید، در همان حال که یک روز اضافه دیگر هم از کارگر کار می‌کشد و او را استثمار می‌کند و بر سود و سرمایه خویش می‌افزاید، درعین حال مانع آن می‌شود که کارگر در این روز، راهی خیابان و اعتراض خیابانی شود. طبقه کارگر می‌تواند و باید این تاکتیک طبقه سرمایه‌دار را که در آن واحد، فایده دوگانه از آن می‌برد، به مقابله برخیزد و آن را خنثا نماید. شرکت کشت و صنعت نی‌شکر هفت‌تپه، یکی از واحدهایی‌ست که سندیکای آن می‌تواند پیش‌قدم خنثاسازی این تاکتیک شود. به دو طریق می‌توان با این تاکتیک به مقابله برخاست و آن را خنثا کرد. یا از این طریق که سندیکای نی‌شکر هفت‌تپه و کارگران پیشرو، برای امتناع کارگران از رفتن به سر کار در روز اول ماه مه (مستقل از آن‌که با کدام روز هفته مصادف است) برنامه‌ریزی و آن را به مرحله اجرا درآورند. آن‌گاه کارگران می‌توانند، فرضا وارد خیابان شوند و یا بسته به شرایط، مراسم مستقل و مناسبی به مناسبت روز اول ماه مه برگزار نمایند. یا اگرکه به هر دلیلی، امکان سازماندهی و اجرای چنین اقدامی وجود نداشته باشد، می‌توان با حضور در سر کار، اما دست‌کشیدن از کار، ضرورت تعطیلی اول ماه مه را به کارفرما و دولت حامی وی یادآوری کرد. کارگران می‌توانند راس ساعت معینی ماشین‌ها را خاموش کنند، در محوطه کارخانه دست به راه‌پیمایی بزنند یا در محل مناسبی تجمع کنند و خواست‌های خویش را مطرح سازند، آن‌گاه مراسم ویژه‌ای را که از قبل برای اول ماه مه تدارک دیده‌اند، برگزار نمایند. اگر که کارفرما و دولت حامی وی مانع ورود ما به خیابان و اعتراض خیابانی می‌شود، ازاین طریق است که ما می توانیم اعتراض را از خیابان به کارخانه ببریم.
عین همین شیوه در واحدهای بزرگی چون ایران خودرو نیز می‌تواند اجرا شود. کارگران آگاه و پیشرو ایران خودرو در سلسله اعتصابات خود از جمله سازماندهی چند اعتصاب در سال ۹۳ نشان دادند که توانایی عملی ساختن چنین اقدامی را دارند. ایران خودرو که حتا روزهای جمعه، کاردرآن اجباری‌ست، با اعتصاب و خواباندن چرخ‌های تولید، می‌تواند به استقبال اول ماه مه برود. در سایر خودروسازی‌ها، پتروشیمی‌ها، معدن سنگ‌آهن بافق، چادرملو، ذوب‌آهن، فولاد و در هر کارخانه و واحد دیگری که کارفرما، کارگر را به کار در روز اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) وا می‌دارد، کارگران پیشرو و تشکل‌های‌شان می‌توانند به همین شیوه عمل کنند.اول ماه مه روز خاموش ساختن ماشین‌ها و توقف تولید است. اعتراضات و اعتصابات گسترده کارگری در سال ۹۳ و ادامه آن در سال جاری، حاکی از آن است که کارگران مستعد و آماده اعتراض و اعتصاب هستند. اعتراض و اعتصابی که باید توسط کارگران آگاه و پیشرو و رهبران عملی کارگری حول محوری‌ترین خواست‌های کارگری سازماندهی شود.
بدیهی‌ست که افزون برخواست‌های اخص کارگران هر کارخانه و علاوه بر تعطیل رسمی اول ماه مه که خواست عموم کارگران است، حق تشکل و تحزب و بیان و اعتصاب و افزایش دستمزد به بالای خط فقر، که مهم‌ترین خواست‌های کارگری هستند، آذین‌بخش پرچم اعتراضی‌ست که در اول ماه مه برافراشته می‌شود.
اول ماه مه در عین حال موقعیت مناسب دیگری‌ست که اتحاد عمل‌های کارگری را گسترش داده و آن را تقویت کنیم. خواست‌ها و مطالبات طبقه کارگر خاصه مهم‌ترین و محوری‌ترین خواست‌های کارگری در مقیاس عمومی و سراسری، خواست‌های یکسان و واحدی هستند. تمام قطع‌نامه‌ها و بیانیه‌هایی که در سال‌های گذشته توسط تشکل‌های کارگری و تشکل‌های فعالان کارگری به مناسبت اول ماه مه انتشار یافته است، همین واقعیت را اثبات می‌کند. اول ماه مه روزی‌ست که می‌تواند و باید حول آن بیانیه و قطع‌نامه مشترک صادر نمود ، شانه به شانه هم داد و به اعتراض و مبارزه مشترک برخاست. روند جدائی تشکل‌ها در موضوع اول ماه مه که از سال ۹۰ آغاز گشته بود و در سال ۹۲ به اوج خود رسید، خوشبختانه در سال ۹۳ با چرخشی ترمیم شونده همراه بود. سازماندهی اتحاد عمل‌های چندگانه در سال ۹۳، در مقایسه با سال قبل از آن‌که هیچ‌گونه اتحاد عملی صورت نگرفته بود، گامی به جلو، در راستای سازماندهی اتحادعمل‌های بزرگ‌تر بود. گامی را که سال گذشته در این زمینه برداشتیم، امسال با گام بزرگ‌تری باید تکمیل کنیم. در شکل‌دهی به چنین اتحاد عملی در اول ماه مه نیز دو تشکل مستقل کارگری، سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکای کارگران نی‌شکر هفت‌تپه، نقش مهم و محوری دارند. وظیفه این دو سندیکاست که به عنوان دو تشکل مستقل و پیشرو و با اتوریته در جنبش کارگری، وارد عمل شوند،اتحاد عمل‌های بزرگ‌تری را سازمان دهند و جنبش کارگری را گام دیگری جلو برانند.
بیائید دست در دست هم نهیم، متحد و یکپارچه به پیشواز روز جهانی کارگربرویم و اول ماه مه را به روزاعتصاب و اعتراض خیابانی تبدیل کنیم.
نظرات شما