یادداشت سیاسی- با نزدیک شدن به دوازدهمین دوره “انتخابات” ریاست جمهوری در روز ۲۹ اردیبهشت، وحشتی فزاینده بر کلام و رفتار خامنه ای سایه افکنده است. این نگرانی اگرچه در تمام صحبت های انتخاباتی خامنه ای طی هفته های اخیر کم و بیش مشهود بود، اما سخنان او در دیدار با دانشجویان دانشگاه امام حسین در ۲۰ اردیبهشت، به نحو کم سابقه ای وحشت او را در فرایند روز شمار نمایش انتخاباتی اردیبهشت ماه نشان داد.
خامنه ای در این سخنرانی به سبک و سیاق همیشگی خود با تاکید بر اقدامات تخریبی “دشمن” ابتدا به نامزدهای “انتخابات” هشدار داد که، اگر با حرف های خود دشمن را به خود امیدوار کنند انتخابات به ضرر جمهوری اسلامی تمام خواهد شد. خامنه ای در ادامه سخنان خود با توجه به تنش های لفظی فزاینده میان نامزدهای انتخاباتیِ برگزیده شورای نگهبان علیه یکدیگر با لحنی تهدید آمیز گفت :”اگر کسی بخواهد در انتخابات بر خلاف امنیت کشور اقدامی انجام دهد، قطعاً با واکنش و سیلی سختی مواجه خواهد شد.”
تردیدی نیست که طرف خطاب سخنان تهدید آمیز خامنه ای، کسی جز حسن روحانی نبوده و نیست. رهبر جمهوری اسلامی با توجه به تجربه احمدی نژاد در “انتخابات” سال ۸۸ که در حمایت از احمدی نژاد دریکی از سخنرانی های خود علنا اعلام کرد که “نظر احمدی نژاد به او نزدیکتر از نظر هاشمی رفسنجانی است”، اینبار سعی کرده تا نظر و حمایت خود از رئیسی را لااقل بدون نام بردن از او به دیگران ابلاغ کند. از این منظر اگر نگوییم خامنه ای تا این لحظه از افشاگری های رئیسی و قالیباف علیه روحانی خوشحال است، دست کم باید گفت که از این بابت چندان هم ناراضی نیست.
بنابر این، تردیدی نیست که تمام نگرانی و اضطراب خامنه ای از طرح بروز اقدامات “خلاف امنیت کشور” همانا از پرده بیرون افتادن موضوعات مربوط به خطوط قرمز نظام است که در کارزارهای انتخاباتی آشکارا به زیر ضرب کشیدن نظام منجر شده است. پوشیده نیست، آنچه موجب وحشت خامنه ای از مناظره های مستقیم تلویزیونی و کارزارهای انتخاباتی دو تیم روحانی – جهانگیری و رئیسی – قالیباف شده، افشاگری های امنیتی، بیان دزدی ها، رانت خواری ها و برملا شدن فساد نهادینه شده در سطوح بالای هیئت حاکمه است که در مقابل چشمان ده ها میلیون بیننده تلویزیونی مطرح و به کرات هم تکرار شده است. اگرچه کمتر کسی است که تا پیش از این از عمق فساد نهادینه شده در جمهوری اسلامی آگاه نبوده باشد، اما طرح این مسائل آنهم از زبان مسئولان درجه اول نظام، سبب شد تا توده های میلیونی مردم ایران طی روزها و هفته های اخیر در سطحی بسیار گسترده شاهد فضاحت و بیرون ریختن هرچه بیشتر کثافات ۳۸ ساله جمهوری اسلامی باشند.
از مجموعه موضوعات مطرح شده توسط نامزدهای انتخاباتی جمهوری اسلامی، سخنان ۱۸ اردیبهشت روحانی در همدان از اهمیت بیشتر برخوردار بوده است. در واقع همین سخنان روحانی بود که خشم خامنه ای را بر انگیخت. حسن روحانی در همدان بی آنکه نامی از رئیسی ببرد گفت: “کسانی که در طول ۳۸ سال فقط زندان و اعدام بلد بوده اند” چگونه می توانند اکنون از آزادی صحبت کنند. البته این سخنان روحانی پیش از آنکه چهره مخوف و جنایتکارانه شخص رئیسی را برملا سازد، در گام نخست شارلاتانیزم روحانی را آشکار می کند و سپس ماهیت سرکوبگرانه احکام و انتصابات خمینی و خامنه ای را در سیستم قضایی و دادستانی جمهوری اسلامی بر ملا می سازد.
اگر جنایتکاری همچون رئیسی اکنون به خود اجازه می دهد تا بدون نگرانی از واکنش جامعه در مقام نامزد ریاست جمهوری این نظام ظاهر شود، این فرش قرمز را پیش از هر کسی خود روحانی برایش پهن کرد. وقتی روحانی با بی شرمی تمام مصطفی پورمحمدی، همدست رئیسی و عضو دیگر هیئت مرگ هزاران زندانی سیاسی در تابستان ۶۷ را به مقام وزارت دادگستری کابینه خود بر می گزیند، چرا جنایتکاری همچون رئیسی برای ریاست جمهوری این نظام خیز بر ندارد؟
با این همه و به رغم اینکه روحانی با این سخنان ابتدا به ساکن خود را رسوا ساخت، اما، بیان این سخنان روحانی چیزی نبود که خامنه ای به سادگی از کنارش بگذرد. چنانچه دیدیم فقط دو روز بعد خشمگینانه نهیب برکشید و اعلام کرد، کسانی که در جهت “خلاف امنیت کشور” حرکت می کنند “قطعاً با واکنش و سیلی سختی مواجه خواهند شد.”
در واقع، وحشت و نگرانی خامنه ای با توجه به شرایط بحرانی جمهوری اسلامی و نارضایتی عمیق توده ها از وضعیت موجود است که او را نسبت به عبور از خط قرمزهای نظام و وقوع چالش های درونی و بیرونی علیه جمهوری اسلامی بیش از گذشته حساس کرده است. چالشی که از یک سو موجب تشدید درگیری و تضادهای درونی هیئت حاکمه خواهد شد و از سوی دیگر می تواند کارگران، ملیت های تحت ستم و توده های ملیونی عاصی و زخم خورده از نظام را به رو در رویی و عصیان علیه هیئت حاکمه ایران بکشاند. عصیانی که خامنه ای در همین سخنرانی خود از آن به عنوان “گسل های اعتقادی، جغرافیایی، زبانی و قومی” یاد کرده و به نامزدهای ریاست جمهوری یادآور شده است که، در کارزارهای انتخاباتی خود “این گسل ها را تحریک” نکنند. کاری که به زعم خامنه ای “دشمن” سال هاست قصد داشته این گسل ها را فعال کند.
با این همه و به رغم تهدید های رهبر نظام، همانگونه که شاهدش بودیم در روزهای بعد هم، نامزدهای پست ریاست جمهوری بی آنکه کمترین توجه ای به تهدیدها و توصیه های انتخاباتی خامنه ای نشان دهند، همچنان به افشاگری های خود علیه یکدیگر ادامه دادند. افشاگری هایی که بیش از پیش گندیدگی نظام جمهوری اسلامی را در معرض عموم گذاشتند.
اگرچه خامنه ای بعد از سخنرانی ۲۰ اردیبهشت تاکنون، سکوت پیشه کرده و به افشاگری های روزهای بعد نامزدها واکنشی نشان نداده است، اما، پوشیده نیست، آنچه را که رهبر جمهوری اسلامی ایران از آن به عنوان اقدام “خلاف امنیت کشور” یاد کرده و برپا کنندگان چنین اقداماتی را به “سیلی سخت” حواله داده است، می تواند یک هشدار جدی به روحانی و هواداران او در روزهای مانده به ۲۹ اردیبهشت و روزهای پس از اعلام نتایج مضحکه انتخاباتی باشد. چنین پیامی به نوعی می تواند به عزم خامنه ای و دستگاه های امنیتی- قضایی تحت امر او در پایان دادن به دوران ۴ ساله ریاست جمهوری حسن روحانی هم تعبیر گردد.
از اینرو، آنچه وحشت رهبر جمهوری اسلامی را بر انگیخته، صرفا افشای دزدی ها، فساد و مواردی از آدم کشی ها و اقدامات سرکوبگرانه هیئت حکمه ایران نیست. چنین موضوعاتی تاکنون بارها و بارها افشا و رسانه ای شده اند. ترس اصلی خامنه ای بیان این موضوعات از زبان نامزدهای انتخاباتی آنهم از طریق تلویزیون سراسری و تریبون های عمومی است. وضعیتی که پیامد آن تعمیق شکاف، وقوع احتمالی جدال های غیر قابل کنترل درونی و در نهایت فراهم شدن بستری برای عصیان و شعله ور گشتن خشم کارگران و توده های زخم خورده از وضعیت موجود است. وضعیتی که خروجی آن محتملا می تواند به تسویه حساب های درونی و پیامد بعدی آن رو در رویی توده های سرکوب شده با جمهوری اسلامی باشد. شرایطی که خامنه ای و نیروهای تحت امر او از آن به عنوان بروز یک “فتنه جدید” یاد می کنند و خامنه ای هم در سخنان ۲۰ اردیبهشت خود با عنوان کردن اقدامات “خلاف امنیت کشور” به نوعی نگرانی و وحشت خود را از شرایط پیش رو بروز داده است.
نظرات شما