توضیح
صف‌بندی سیاسی ایدئولوژیک و انحرافاتی که هم اکنون در جنبش ما شکل گرفته و پدید آمده است، محصول رشد مبارزه طبقاتی و از خصوصیات بر جسته و قابل توجه پروسه پویا و متحول بعد از قیام است.
این تحولات اجتناب ناپذیری که نمود جنبی و بارز خود را به‌صورت انشعاب در سازمان ما نشان داد، اینک در میان بخشی از نیروهای انقلابی (به‌خصوص قشر روشنفکر) اغتشاش فکری قابل توجهی را ایجاد کرده است. حال اگر با این وضع به‌مثابه پدیده‌ای اجتماعی، برخورد کرده و ریشه‌های طبقاتی آن را بیابیم، آنگاه در مبارزه برای دموکراسی، رهایی و سوسیالیسم علاوه بر دو شکل سیاسی و اقتصادی، (به‌همانگونه که انگلس خاطر نشان ساخته است) شکل ایدئولوژیک را هم ضروری و حائز اهمیت بسیار خواهیم دید.
همانطور که می‌دانید سازمان ما پس از قیام تا انتشار کار ۶۱ بر خلاف ضرورتی که وسعت‌یابی و تعمیق جنبش، برای مبارزه ایدئولوژیک پیگیر و مداوم ایجاد کرده است، بدلیل گرایشات اپورتونیستی حاکم بر “کمیته مرکزی” آن هیچ‌گاه اهمیت چنین امری را در نیافت و بر زمینه گرایشات گروه گرایانه خویش در مبارزه ایدئولوژیک محدودی که جریان داشت، به‌نحو بارزی به اتوریته و اهرم‌های تشکیلاتی توسل جست و هیچ‌گاه به انتقادات اصولی و نظریات سازنده توده‌های سازمانی و سایر نیروهای جنبش توجه نکرد و به دور حیات ایدئولوژیک سازمان حصار کشید. چنین امری نمی‌توانست پایدار بماند و به‌همانگونه که دیدیم این حصار شکست و این گرایش غیر کمونیستی، مغلوب اراده انقلابی نیرویی گشت که راه رهائی جنبش کمونیستی را از بحران کنونی، مبارزه ایدئولوژیک علنی می‌دانست و به انتقاد و انتقاد از خود اعتقاد داشت.
نظرات شما